kimbilir bir daha bir bardak çay içecek kadar
bile yakın olmayız birbirimize.
kimbilir
ne sen sorabilirsin açık mı olsun diye bana,
ne de ben gözlerin gibi demli olsun diyebilirim sana.

içimde yasak bir kentin kangrenliği
bilekleri kesilmiş bir yaşamak bu.
izinsiz düş kurmaktan yargılanan,
gözleri nehir mavisi,
şakaklarında bir diktatör edası,
yüreği acının başkenti.
dudaklarında imlası bozuk sevişmeler.
lacivert gecenin öksürmeleri
ciğerlerini yırtarcasına
içimde idamlık bir yaşama sevinci.
solmasın diye
dar ağacında büyüyen ölüm çiçekleri,
göz pınarlarımda kayalara çarpan deniz sesleri.

yalnızlık,
koyu lacivert bir fotoğraf.
yansımasını yitirmiş bir aynanın suretinde,
duvarları hıçkırık tutmuş bir mabed yüreğim.
sessizliğinde selalar yükselen,
gözlerimde ise çakmak çakmak ölüm.
ve yine aynalar
ölümü saklayan fotoğraflar gibi,
bir de yüreğim gibi
kırılgan.

bu sabah da seni aradım
yatağımın diğer yanında.
uykulu gözlerinle uyanmanı istedim.
yaşamaktan önce aklında olmayı diledim.
oysa ne çare,
sabahlar hala sessiz ve sensiz.
yine gözlerim ağlamaklı,
yarım kalan bir şarkı gibi
eksik ve çaresiz.
ne vakit seveceksin söyle,
ne vakit yolların çıkacak kalbime?
dünya fani,
zaman geçiyor
gecikme.
sen sevdiğinde,
ben olmayabilirim bu şehirde..

Şiir: Abdullah Cemek
Yorum: Mesut Tuna