Bu şehir yabancı artık bana
Ben de sensiz bu şehre!
Aynı gök kubbe altında, teneffüs etsek de aynı havayı
Yürüsek de izler bıraktığımız sokaklarında
Ayrı bir hasret kokar
Sensiz bu şehrin her köşesi

Bu şehrin sokaklarında
Hasretimsin
Varlığın ummadığım bir anda gelmişti
Oysa şimdi,
Yokluğun karşılıksız çekilmez sevda…

Sen…
Bana yabancılaşan bu şehirde
Bıraktığın kocaman hasretsin.
Ben mi?
Sokaklarında sevdanla biçare dolaşan
Avare berduş…

Çiçeklerim açmaz oldu
Boynunu büktü toprağa küstü
Ha öldü ha ölecek.
Kanadı kırılmış,
Pencereme konmaz oldu
Ellerimle beslediğim kumrular…

Her şeyim,
Tek tanem…
Yaşama nedenim, aldığım nefesimdin
Yitiyorum gün be gün
İçimde büyüyen yokluğunla bu şehirde…

Korkuyorum hiç olmaktan
Her şafak açtığında
Güneşin doğuşunda
Açıyorum ellerimi Allaha
Yeniden bir umut yeşerir
Filizlenir yüreğimde…

Gölge gibi takip eder
Bırakmaz peşimi anılar
Çaresizim elimde değil ki.
Yaşamaya çalışırken,
Yeniden doğacak umutlarla.
Ve hazan mevsiminde ilk düşen yapraklarda,
Yokluğun gelir aklıma
Kararan yüreğime sığmaz hasretin…

Çok özledim, neredesin ey yar?
Hasretinden kaçarım zifiri karanlık gecelere
Kimse görmez,
Saklanırım benim gibi ayyaş berduş sokaklara…
*
Yokluğun kanatır içimi.
Taşar gözlerimden,
Ele verir yanaklarımdan süzülen yaşlar
Bitiyorum…
Bana yabancılaşan bu şehrin sokaklarında
Tükendim hasretinle…
Sense ey sevgili
Umudum
Köşe başlarında beklediğim
Hasretimsin…

Mustafa KARAAHMETOĞLU
Ankara, 12.12.2016