gün geldi artık
bugün kavuşma günümüz
ama neden böylesin
sus’malar takılmış dilinin ucuna

hani bana bugün yeniden
aşkını ilan edecektin ya
bende en güzel elbisemi giyip
sade bir şekilde çiçek yerine
umut taktım saçlarıma
bekledim seni mutlulukla

gözlerindeki esrarı çözemiyorum
bakışların kanat takmış uçuyor adeta
tanıdık hüzünler akıyor gözlerinden
taşlarda patlayan dalgalar gibisin

susma ne olur ben her gecenin ayazında
seninle kurdum düşlerimi

şimdi bağrımı delen rüzgarlar esiyor
bir yığın acıyı kalbime yükleyerek
neden böylesin söyle

unuttun mu yoksa
el ele sulara devirdiğimiz gökleri
pembeye boyadığımız hayallerimizi
sularda yankılanan gülücüklerimizi
bir kibrit çöpüyle yaktığımız hasretimizi

ben sensizliğin kanatlarını kırıp
senli düşler giydirdim gecelerime

acıyla yeşeren her günü kestim kökünden
güneşi boğazlayan kaç buluta yalvardım
çiçeklenen yıldızları avuçladım

ben ateşi yalnız sende gördüm
senden yanmayı sevdim
yüreğime ilk düştüğünde
sana bağlanmayı sevdim

kaç yılın şafağını kırdım senin için
kaç martının kanadına yazdım ismini
kaç kere kumsallara çizdim resmini

şimdi susuyorsun öylemi
şimdi sensizliğe seslenip
bende susacağım senin gibi
sen konuşana dek

Sabahat Çelik