Aldığım nefes
bitmeyen susuzluğum
daha
kaç gün çarpar bu yürek
kendi kendine
sessizliğim
sensizliğim diz boyu
yaşadığım gün
saat
saniyeler
hiç

kırılıp dökülüyorum an be an
erguvanlar bile çiçeksiz adım attığım her yerde
içine kapanıp
strese girmiş şizofren misaliyim
dilimde olmadık küfürler
olmadığın her vakte
nasıl da özlüyorum seni bilemezsin
kıyılarımı döverken deniz dalgalarıyla
tenine dokunmuşum gibi bırakıyorum bedenimi
azgın sulara

yitik güneş
yorgun adımlarımın ardına
giden sensin
gelecekmişsin gibi bekleyen ben
anıp durma adımı
çınlamasın artık kulağım
esen yel hep ayaz
anlayamasın yokluğuna donduruyor tenimi
yaşama kahretsem yok ki bana faydası
kıskanıyorum işte
bir birine kur yapan kumruları
uğramasan da içinde yaşadığım
kalabalık şehre
bil ki hala delirircesine seviyorum seni