yangın büyük
bir ülke kadar
rahat soluk alamayan
göğsü gün güne daha dar
yağmur bulutlarının gözenekleri tıkalı
tıka basa cemaat dolu
umursamazlık dokulu


yangı ateş kırmızı
duyarsız insanlar kadar kızıl yüzlü
ar ayaklar altında sürünmede
canlarını kaybetmiş insanlar
değil yüzünü saklayacak olan
nedenlerin kapısı içerden kilitli
açacak el nerde aranır
yaşam bağrını dövmede


dört bir yandan duyulur çocuk iniltiler
vicdan tatile mi gitmiş ne
köylere çekilmiş acı
yoksulluğa, çaresizliğe, umutsuzluğa
bu acının üstüne şeker ekemezsiniz
tuz basamazsınız açık yaraya
bakıp gidemezsiniz


üstüne bir saray daha yapılmaz
bu bir ülke kulübenin
dumanı eğri tüter
başkadır dağların ağlaması
ana sesi işitilir derinlerinde


anneler çocuklarını sever
yan yana yapılmış mezarlarını değil
ve çok zordur
insanın kendi üstünden atlayıp
ölümü istemesi


02. 12. 2016 / Nazik Gülünay