Murad etti yaratan,
Bir insan halketmeye
Meleklere buyurdu ;
Arzımdan toprak alın
Hemde her köşesinden.
Cebrail alamadı,
Arz vermedi toprağı
Yüce rabbim,
Asi bir kul mu yaratacak.
Yeryüzünde sonradan,
Nifaklar oluşacak.
Mikail’i gönderdi,
Eli boş geri döndü.
İsrafil, yumuşak kâlpli,
Zorla olsun almadı.
Sonunda ;
Melek-ül mevt,
Rabbimin emridir bu,
Karşı gelemem deyip,
Arzın dört tarafından,
Aldı zorla toprağı.
Rabbimin ol emriyle,
Bedenimiz belirdi.
Sonra ruh’a gir dedi.
Bu bedenin içine.
Ruh direndi ilk önce,
Karanlıktı çekindi.
Burun deliklerinden
Zorla girdi içeri.
Rabbimin rızasıyla,
Yine zorla çıkacak.
Topraktan beden’e,
Can geldi birdenbire.
İlk insan adem oldu,
Rabbimin Firdevs’inde
Belli bir zaman sonra,
Adem derin uykudan,
Açtığında gözünü,
Baş ucunda bir varlık,
Gülen gözleriyle,
Bakıyordu adem’e
Çekindi, birdenbire
Rabbimden nida geldi.
Sana eş yaratıldı,
Hem de senin parçandan
Adem’in kaburgasından,
Yaratıldı bir dilber.
Firdevs’imde ;
Beraber yaşayın,
Sonsuza dek öylece
Yalnız şu yasak meyveye,
Sokulmayın, Müflislerden olmayın.
Firdevs’den kovulmayın.
Yasaklanan bu meyve,
Çekiciydi gözlerde
Önce yiyen Havva’ydı,
Tadı da çok güzeldi.
Adem’e de yedirdi.
Biraz naz, cilve ile
Rabbimin gazabıydı,
Dünyaya sürükleyen.
Günahına kefaret,
Kırk yıl ağladı adem.
Sonunda affedildi.
Birleştiler bir yerde.
Neslimizin atası,
Hemde anasıydılar.
Erkeğin ruhundaydı,
Kalan boşluk, aşikâr
Kadının sayesinde, dolan boşluk bitamam.
Eğri bir kemik oldu,
Kadının var oluşuna
Doğrultmaya kalkmayın,
Kırılır en sonunda
Kırmadan sevgileri,
Sevgilerle yaşayın.
Şu geçici dünyada
Sevdalardan râm alın.