Karanlığın sustuğu yerde başlayan aydınlık,

Göz boyaması çetin geçecek hayatın.

Hangi derttir ki, gereken ustalık.

Sürmesi için yaşamanın.



Baş edemeyeceğim meşgalelerin,

Artık iyice siyaha boyanmış rengiyle.

Umut dolu sabahlara erişmek adına,

Yar’dan hatıra kalan gülü koklarken,

İyice düştüm çıkmazına karanlık sokakların.



Zaman geçit vermeyen surlar gibi,

Acıdan geçip mutluluğa koşamıyorum.

Hep bir hendek var önümde.

Hangi düzlüğü görsem

Sonrasında çukura düşüyorum.



Alışamadığım sabahların keyfi,

Kâhyalığa soyuyor soyut düşüncelerimi.

Elle tutulur yanı yok yaşantımın.

Adım atacak halim yokken,

Hızla uzaklaşıyorum mutluluktan.

Bu kaçıncı hüzün senfonisi,

Sayamıyorum, bilemiyorum.

Sanırım bu son olmayacak.

Hep hüznün kıyısında gezineceğim.

Ve korkarım ki;

Bu da sonum olacak.

Umutlarım gibi bende yitiyorum.