Bir tomurcuğun ağzıydı yüreğim
Senin çay kokuluydu ellerin
Ve bir şarkı uyuyordu avuçlarında
Sonbaharın en güzel sabahıydı tenin
Güneşe açılan pencerem,
Çiçeklerimin açtığı kırdın sen

Şehrin kuzey yamacıydı yüzün,
Ben ürkek ve utangaç geçerdim senden;
Gözlerim yerde,
Yüzüm duvarda…
Yanaklarıma düşen sırdın sen.

Kaçkarlar kadar mağrurdu başım
Dik ve onurluydum…
O soğuk kış gecelerinde
Saçlarıma düşen kardın sen.

Umutlarıma yastık olurdu kaldırımlar
Karanlığa bembeyaz şiirler yazardım sana
Bir ben bilirdim gecenin kıymetini,
Bir de saçaklarda uyuyan serçeler.
Lambalar sönünce son bulurdu anlık öykümüz
Sen çekilirdin pencereden
Bende anlamını yitirirdi sokaklar
Avazı susardı gecenin birden
Üstüme çöken karanlık,
Yüreğime düşen hardın sen.

Ben yürünmemiş bir yoldum,
Sen varılmamış bir ülke;
Tutulmamış ellerim vardı benim
Titreyen dudaklarım
Ve uykuda bir yüreğim;
Umudum nihayete ermezken
Yokluğuma düşen vardın sen.

Kapında bir baharın ilk tılsımıydı gözlerim
Sen ilk mavim din başımı kaldırdığımda gökyüzüne
Yüreğimi ısıtan güneş
Dalıma düşen yeşil,
Yanağıma gülşen yardın sen.

Aydın YÜKSEL-08.05.2016-Pazar-04.10