Her zaman ki gibi
Oturdum pencere kenarına
Elimde sigaram
Dilimde adın
Ufkun derinliklerine dalmışım
İçimden kim bilir neler geçiyor
Hangi fırtınalara yarenlik ediyor yüreğim
Ben de bilmiyorum…

Mavi ufka dalıp giderken gözlerim
Gökyüzü
Gün batımında kızıl şafağın rengini alır
Umutlarım kor ateş gibidir
Kızıl ile mavi karışıp mor renge dönünce sema
Romantizmin rengindir adeta
Duygularım tavan yapar
Mor bütün tonlarıyla sana olan tutkumun habercisidir…

Sigaramdan bir nefes daha alıp
Yutar gibi içime çekiyorum
Şarkıların nakaratları gibi adını tekrarlarken
Gün bitmek üzere
Güneş ha kayboldu ha kaybolacak
Birazdan tamamen veda edecek
Akşamın loş karanlığı örterken koca şehrin üzerini
Evli evine
Köylü köyüne çoktan gitmiş olacak
Ortamın sessizliğini
Bozacak sokakların müdavimi köpek sesleri
Düşecek kurumuş dallardaki son yapraklarda

Karanlık yerini yalnızlığa bırakırken
Zifiri geceyi yine sensiz yaşayacağım
Siyah, kötülükler ile düşünülür yas ilanıdır
Oysa benim için saygınlığın
Sana sadakatim ve bağlılığımdır
Sevdama olan sebatın rengidir
İşte ben karanlık odamda
Güneş penceremden girene kadar
Hayaller kurup
Seni seninle aldatarak
Siluetinle dört duvar arasında
Sevişeceğim delice…

Sokaklar aydınlanıyor birazdan güneş doğacak
Şafak sanki kehribar sarısı
Hemen yatağımdan fırlayıp
Kendimi pencere kenarına atıyorum
Üzerimde sabahın mahmurluğu
Geceyi seninle geçirdim ya hayal de olsa
Gözlerim süzgün
Uzaklara daldım
Sokağın başından çıkıp gelecekmişsin sanki…

Günü devirdik ve geride kaldı
Tüm vakitleri seninle geçirdim
Renklerle anlattım sana olan sevdamı
Beynimde aykırı düşünceler
Sen hangi tende
Hangi bedende sabahladın?
Hüzün ve mutsuzluk çaldı mı kapı
Duygularını karma karışık kaygılar istila etti mi?
Mutlu musun?
Kutlarım seni…

Güneş doğarken gözlerini açtığında sabahın aydınlığına
Otur pencere kenarına anadan üryan
Gülümseyen bir yüz
Sana sevdalı bir yürek olarak hatırla beni…

Mustafa KARAAHMETOĞLU
06.11.2016