Keşke korkularım da senin gibi terk edebilseydi beni.
Senin beni unuttuğun gibi,
Bende unutabilseydim acı veren geçmişi.
Belki rahata kavuşurdu ruhum.
Belki de yeniden bulurdum kaybettiğim umudu.
Yüzümde çiçekler açardı.
Yine yeniden koşardım mutluluğa.
Çocukluk günlerimdeki gibi...

Sararmış yapraklar mutluluğu anımsatırdı.
İskeleden uzaklaşan gemiler canımı acıtmazdı.
Sen benden gitmeseydin.
Belki de gözüm bu kadar eskiyi aramazdı.
Daha kaç yanlışı doğru sayıp kendimi avutacağım.
İnan bilmiyorum.
Ve bu hal beni korkutuyor.

Ne gülmek geliyor içimden.
Ne de hüznümü yaşamakta mahirim.
Ah keşke bir şeyler gelse elimden
Ben yanlışı doğru sayacak kadar cahilim.

Bazen diyorum alıp da başımı terk edeyim.
Bana acı veren ne varsa geride bırakayım.
Kimsenin bilmediği, kederin uğramadığı bir yere gideyim.
Yüzümdeki gülümseme sabah aydınlığına kadar sürsün.
Aşka vakit ayıramayacak kadar meşgul olayım.
Dalıp da çıkamayayım dünya meşgalelerine.
Ne yapsam tutar yanı yok.
Hiçbir umut acı kadar gercek değil.