Çok rastladık haberlerde,
Ağaçta mahsur kalan kediye.
Ya da üzülmedik mi katliam yapılan
Sokak köpeklerine…

Tüm hayvanlar, eşit doğardı,
Onların da saygı görme, hakları vardı.
Kötü ve zalimce davranılamazdı.
Ölüsüne de saygı şarttı.

Elbette hayvanlar yaşamalıydı.
Yaşatılmalıydı da özgürce.
Medya da sahip çıkmalıydı,
Çıkarlar da günlerce.
Amerikalı kediye…

Bağdat’ın geceleri alev alev.
Ay kararıyor.
Her gün canlar alınıyor.
Çocuklar, kadınlar, yaşlılar.
Hayvanlar da onlarla birlikte yanmaktalar.

Lübnan yıkılıyor sinsice.
Her taraf toz duman.
Cesetler çıkarılıyor,
Enkaz altından.
Kedileriyle, güvercinleriyle…

Gazze’ de çocuklar vuruluyor.
Ağzında memesiyle.
Kimi zaman yanında köpeği,
Dedesi, ninesiyle.
Ölümle tanışıyorlar birlikte…

Medya da ufak bir köşede,
Yer bulanlar şanslı.
Ölü şansı...

Hadi anladım da düdük çalmanın sırrını,
Yani parası olan…
Anlamak zor, anlatmak ta;
Nasıl bahsedebiliriz,
Filistinli kedinin eşit doğmadığından…

Ve hayvan hakları savunucuları,
Yer almazken sahnede.
Daha ne kediler ölecek,
Kim bilir Bağdat’ ta Lübnan’ da Filistin’de…

Belki alıştık çocuk ölümlerine.
Umursamaz olduk bu tür haberleri,
Normalmiş gibi.
Ya öldürülen, onca kuşlar,
İnek, köpek, kedi…

Bunlarda yer alsa gündemde,
İnsan hakları rafta ya,
İş düşer hayvan hakları savunucularına.
Önemsiz görülse de kediden,
Belki çocuklar da kurtulur öldürülmekten…


CEMAL EROĞLU- YOLCULUK’tan