Ayrılığın gözleri sel, dağları duman
bir çoban kavalıdır yüreğimde ağlayan her gece
sesimde fasılasız figanlar
göğsümde kırık karanfil feryadı
korlar akarken dilimden
sessizce ölüyor sözcükler dudağımda
yağmur iniltileri sarıyor ellerimi
kefensiz kalıyor şiirler

yabani otlar fışkırıyor gönül bahçemde
ateşler yakıyor gülümü, gülşenimi
küsüyor dalında bülbül
sesinde bin ah-ı figan
gönlünde gam-ı hazan
sonbahar olmasa da
yaprağını döküyor hayat

gel ey yüreğimin bahar goncası
gelinciklerle gel gönül bahçeme
kan rengi karanfillerle gel
özlemlerimle, hasretimle yalnızım işte
yürek yangınlarındayım anla

kayan bir yıldızın gözyaşıyla gel
ay ışığıyla gel
vefalı bir ses gibi
serin bir nefes gibi ömrüme dol
bir dağ rüzgarı ol es saçlarıma

say ki,
seninle hiç ayrılmadık, kavuşmadık
yaşlanmadık hiç
kır vurmuş saçlarınla gel
yakalım içimizde ayrı geçen onca yılı
sevgimiz dökülsün ırmaklar boyu
çözülsün prangalı hasretim

bil ki,
sensiz kül rengi kimsesizliğidir
yaslandığım yıkık duvarlar
nereye baksam hayalin vuruyor sulara
gözlerin su yeşili
gözlerin ıslak
gözlerin uzaklarda gecelere küskün ay..

gel,
yokluğun buz gibi soğuk, üşüyorum
zemheriden daha soğuk yokluğun
gel,
ruhuma güneş ol ışıt beni
damarlarıma kan,
bedenime can ol,
yaşat beni

gel, zifir gecelerle gel,
şiirlerle, şarkılarla, türkülerle gel
gel,
nasıl istersen öyle gel,
giden ömürle gel,
son trenle gel
ecel gelmeden gel...

gel
nazlı bir çiçek ol, sarıl bitkin bedenime
tılsımlı fısıltılar aktıkça ağzından
kan yerine sevgi dolaşsın damarlarımda
yorgun ezgilerime süreyim kokunu

gel ki,
uzak bir vadide yalnız gölgelerimiz buluşsun
çözülsün prangalı hasretim
gel ki,
nazlı bir çocuk gibi avuçlarımızda titrerken aşk
ipek tülü hayaller aksın içimize

Nuri CAN