Yirmidört yıllık evliydik.İkimizin birbirimizle hiç bir problemimiz olmamıştı.Ama çocuklar yüzünden veya büyük ailelerin problemlerinden dolayı sık sık tartışırdık.Sanki sorun çözmek isterken zeka yarıştırırdık.
Böyle bir tartışmaya girdik yine.ama henüz çocuklar yatmamıştı ve hatun daha önceden birşeylere kızmış olmalı ki saldırıları problemden çok bana yönelikti.İş çığırından çıkmıştı.Kırılmıştım.Tam onu kırmak üzereydim ki evi terkettim.La havle çektim.Nereye diye bağırdı,arkamdan.Kaçma diyordu,sanki.
Ama ben onu kırmamak için kaçmak istiyordum.Halbuki öfkem beynimin içinde ona olan gücenmşliklerimi şimşek hızıyla dilime gönderiyordu.Söyle diyordu.Haketmedi mi.
Bugün seni böylesine pervasızca kırarken söylemeyeceksin de ne zaman söyleyeceksin.
Kalbim ise kıran olma.Kırılan ol ama kıran olma.Kendi kendini tamir edebiirsin ama o nu nasıl tamir edeceksin.O biraz sonra yatağına girip koynuna sokulacağın kadının.Kaderin o senin.Geçmişin ve geleceğin diyordu.
Hızla merdivenleri indim.gerçekten kaçıyordum.Arkamdan şeytanın teşvişine gelip daha ağır bir söz söylemesine fırsat vermek istemedim.
Sokakta yağmur çiselediğini gördüm.Ahmak ıslatan vardı.Yürürken ’’Ne zaman varmak istesem ya kırgınsın ya dargınsın.ne zaman sarmak istesem ya hastasın ya yorgunsun.......ard arda gelen mısralarla daha yüz metre gitmeden şiir tamamlandı.
Hemen geri döndüm.
Koşar adım merdivenleri tırmandım.İçeri girer girmez< niye geldin dedi.kavgaya devam etmak istiyordu.
Hemen bana bir kağıt kalem getir dedim.Kesin emir cümlesinden anladı.İtirazsız dediğimi yaptı.Ben kanepeye yaslanıp yazmaya başladım.Tepeme dikildi.Çabuk ayrıl .sonra okursun dedim.aşağıdaki şiiri bir çırpıda kağıda geçirdim.
Bir iki sigara içtim ve yatak odasına gittim.
Bitti mi dedi.
Bitti dedim.
Kalktı gidip şiiri okudu,geldi.
Çok güzel olmuş dedi.Ama lütfen bunu çocuklara gösterme ve yayınlama.
Olmaz dedim.Bu senin ve benim şiirim değil.Bu havva ile Ademin şiiri.