Mevsimlerden sonbahar rüzgarları esiyordu
Sararan yapraklar, dallarından usul usul yerlere düşüyordu.
Kendimi çok yalnız ve kimsesiz hissettiğim bir zaman dilimiydi.
Tek ihtiyacım olan bir kişiyle tanışmıştım

Gülünce yüzünde güller açardı
Ruhu henüz yaşlanmamış, küçücük bir çocuk gibiydi.
Tıpkı benim gibi, o zamanlar aramızdaki tek fark onun gülen gözleri,
Benim ise gözlerimde hüznün bulutları dans ediyordu

Bana açmıştı masaldan bahçesini, hadi gir içeriye tutuver ellerimi
Rengarenk güllerim var, hangisi istersen seç süslerim saçlarını diyordu

Çocuklar gibi şenlendi yüreğimizin elleri
Yaşamın farklı boyutlarından bulmuştuk birbirimizi

Bir gün roller değişti
Bana sonsuz güvenmeye başlamıştı
Yüreğinin zehrini boşaltmak istiyordu ve maskesini atıverdi yüzünden
Gülen gözlerini hüzün kaplamıştı

Şimdi sıra bendeydi
Şiirlerden desen desen mısralar dizi verdim
Kulağına okudum en güzel şiirlerimi
Beni tek dinleyen oydu çünkü
Kader arkadaşım onun da yazgısı kötüydü

Yaşarken insanlar öldürmüşler, ilkbaharında iken
Solmuş bütün mavi umutları, Özlem’ine sarılamamış
Bir kere olsun koklayamamış, kınalı kuzusunu
Yaşarken, yüzünü görmeden almışlar elinden
Benim ki taktiri İlahi, Onun ki ise acımasız insanlar
Yakmışlar bağrını

"Gözlerin midesi yok o yüzden doymuyor" cepleri

Para uğruna satılır mı bir insan ? hem de kaç kez
Bir daha dünyaya gelirsem şayet,
Rengarenk süslü kanatları olan bir kelebek olmak istiyorum
Az ve öz ömrüm olsun yaralamasın insanlar artık beni
Özgürce uçayım gökyüzünde, diyor

Bunları duyunca ben, süzüldü yine kirpik uçlarımdan damlalar
Yine satırlarıma hüzün düştü ...
Beni hüzünler ve kader arkadaşım sevdi, biz ayrılmaz ikili

Aslı Gül