Ne zamandır konuşmuyor yapraklar benimle
soytarısı olmuşum yalnız gecenin
karanlıklardan korkmuyorum
korkum
saçlarının kokusunu unuturun diye
uzansam da şimdi uzaklara
hayalin düşlerim de benimle
anlatamıyorum kendimi anlatamadım da sana hiçbir zaman
sanki soğuk kar misali eriyor gece gözlerimde
düşün bir kere
kaç mevsimdir başucumdasın
siyah beyaz resminle
ve
kaç sonbahar yaşadım ben seninle
kaç batan güneşe haykırdım adını bilemezsin

süngü yemiş esir militan gibiyim
baktıkça maziye
üşüyor aldığım nefesim sancılanıyor vakte her yaram
tutuklusuyum her seherin
şebnem taneleri düşer mi her gün insanın üzerine
düşer işte severse bir kere
oysa
sen hiç görmedin benim gözyaşlarımın nasıl aktığını
bende silmedim hiç gözyaşlarımı
konuşurken bile katili oldum duygularımın
sustum senelerce üzülürsün diye
mültecisi oldum akreple yelkovan koşarken saniyelerin
komşusu oldum yokluğunun
sustum hayalini yanımda gezdiremediğim anlara
sustum özlemini biriktirdiğim seher yellerine

yeryüzünde ne kadar silah varsa şimdi ateşle üzerime
korkusuyum çocukluğumun
zehriyim gençliğimin
seninle büyüdüm seninle yaşlanırım sandım
lakin ayazlamışım yalnızlaşmışım
kaybedilmiş tebessümlerin suçlusu olmuşum akşam vakitlerine
inan artık bende bilmiyorum ağaçların dalında yapraklar
kaç zamandır konuşmuyor benimle