Doğmak ve ölmek
Tüm canlıların
Değişmez kaderidir bu

Ağaçlar…
Toprakla başlar hayata
Onlar için yaşam iksiri olur su
Uzanır yavaş yavaş güneşe doğru
Kavuşamayacağını bile bile
Uzatır dallarını göklere
En sonunda
Başlar için için yok olmaya
Önce dalları kurur sonra kökleri
Sessiz ve kimsesiz, geldiği gibi
Döner ait olduğu yere

Ağaçlar gibidir insanlar da
Ademle Havva’dan bu yana
Gönülden bağlıdır toprağa
Üç günlük dedikleri bu dünyada
Dümeni kırık tekne gibi
Zaman girdabına yakalanınca
Yenilir kırık dökük süslü yalanlara
Doğruyu unutur…
Gerçeği es geçer daima.

Bunlar
Son çırpınışlarıdır aslında
Vakit geldiğinde silkinir birden
Hatırlar geldiği
Ve döneceği mutlak yeri

“Ol” dediğinde Yaradan
Var oluyorsa İnsan
“Öl” dediğinde de
Biraz daha demeden
Neden niçin sorgulamadan
Gözyaşlarıyla geldiği dünyaya
Sözün bittiği yerde.
Sessizce veda etmeyi de bilmeli.

……………………………….ENA.