sensizlikle uzayıp giden yoksunluğum gövdemi sarılırken her gün batımında,
dudaklarımda kalan bir tebessüm kadar masum ama hüzünlü
hayaller kadar ulaşılmaz gerçekler kadar acı verici,
her gün biraz daha yitirirken akıldan sağlığı
sağa sola bakmadan yürüdüğüm yollarda gözlerim hep geriden gelecek olan gölgeni ,
kulaklarım çılgın küfürlerinle süslediğin ayak seslerini arıyor çaresiz.
İsyanın nedenini anlayamaz bedenin ruhundan ayrı,
ihanetin tadına alışmış kayboluşun kör bırakırken içindeki gözünü
papağana dönüşür isyan uçurtmaya döner sevda.
Kaybolur siyah buz gibi soğuk sularda yavaş yavaş parlayan gözlerim,
yerini ıslak acı dolu isyanı yutmuş ölümü bekleyen bir viçut ,
soğumuş kalp hırpalanmış bir cüsse alır sadece ve sadece.
Gün gelir ölmek ne kadar güzeldir dedirtir insana kalbi ölmüş bir akıl.