Akşam sessizce kararıyor duvarlar
Karanlık, loş ışıkta bir şeyler çıkarıyor heybesinden
Çocukluğuma gidiyorum yıllar sonra
İzliyorum cesur bir gölgenin içinde
Derin bir kuyuya atılmış yanımı

Yandıkça parafin biraz daha küçülüyor ceplerim
Hatırlıyorum kimsesiz bir günü
Tenha sokaklarda sefil bir rüzgar topluyor küllerimi tekrar
Siyah bir kuş olup havalanıyor ellerim
Baş başa kalıyorum gölgesiyle, bedenin

Korkusu hissediliyor, panikatak düşüncelerin
Acele taşınan bir cenazede
Ağlaması duyulmuyor elbet hareketsiz bedenin
Tıpkı görülmediği gibi var olan gölgesinin
O an bir kurt yapasım geliyor güçsüz ellerinden

Peşinden giderken uzayıp giden siluetin
Film şeridi gibi kısalıyor bu gizemli mum
insafına sığınıyorum titreyen alevin
Bileklerini kesiyorum ortanca yaşımın
İlk göz ağrısı olmak için annemin

Nihayet elektriğe kapılıyor karanlık
Bütün gizemi kayboluyor parlayan alevin
Gözlerimde hayali kalıyor yalnızca
Bana gölge oyunu sunan ellerin