Zaman dondu,
Zaman dondu odamda.
Hayatımın geri kalanı ben bu denli baygınken geçecek olmalı.



Ve
Az sonra
Dayanmayıp uykuya dalacağım.
İnsanlar büyük işler başaracak ben uyuyorken.



Hiç akşam yemeği telaşına katılmayacak kulaklarım.
Benim üstümde
Beni harekete geçirecek tek bir nida olmadan
Boğazımda son lokmamın tadıyla uzanıp kaldığım yerde
Telaşsız ve az
Kederlice,
Makus kaderi topyekün unutup
Biraz daha..





Sanki bir eşya gibi.
Duymayan
Göremeyen
Ve dilsiz.
Öylece hareketsiz.
Sıradan.
Tıpkı bir eşya gibi yerimi ayırtmış kalıp seyre dalmalı, hayatımı.




Düşündürmüyor halimi düşünmek.
İlk defa..
Yok, birkaç defa daha..
Yok yok öyle değil,
Şöyle ki şimdi
Güneşe sımsıkı kapatıp yokmuşluğunu oynayabilirim kendimle.





Evet bunu başarabilirim.
Ben kabullenebilirim.
Ben inanmam ama ben kabullenebilirim.



Ümitvar olmalı yaşamaya.
İçinde kırık okyanus kabukları yüzse,
Bile.