vurgun yedikçe yüreğimden sessizliğime sığınıyorum
acılı suskunlukların içine de gömülüyorum
insanların kahpeliğin de
imansız yüreklerin katı duygularından da soluyorum
kalmışım ihanetlerin sünepeliğin de

ismi lazım değil bu anlamsız direnişlerin
neme lazım eylülün hainliğin de gizli işlerin
bir Çıfıta bel bağlamaktan sürüm sürüm sürünürüm daha iyi
tüm savrulmalar sinsi emellerin uzun süreli gizeminde
çaresizlik kol gezerken içimde

daha hala da farkına varamamışsa sevgi ne kadar zor bir durak
hayıra mı şerre mi yorsak
öz benliğinde esastan var demektir hainlik

ve her şeyinde uyduruk nefsine çıkarlarını eklemiş
hedefini de baştan belirlemiş
uykudan mahrum gecelerimin azap dolu mahmurluğunda
günahların taannüt’tün de inanca ters kalarak

elbette ki karanlığa sığınır yürek kaldırımlarda
eli bağlı olarak kalırken bağrında
bana benziyor bu şehir de bitkin ve çaresiz
düzeltilmeye çalışıldıkça pisliğe gömülüyor geleceği
başı ve sonu gibi de hiç belli değil dibi
çırpınıp da duruyor hepten benim gibi

ihanete düştün mü bir kez
beynine saplanır oklar kıvır kıvır da kıvranırsın
yüreğin ateşlerde kavrulur söndürülemez
yataklar bile batar insana nefes dahi alamazsın
başına da yer bulamazsın düşer yastıktan
karanlığa savurur seni aydınlıklardan
isyanlar düğümlenir feryat figan içinde boğazına
önünü arkanı ve sağını solunu hiç bilemezsin
mahşer yerine döner usun uğultular dan

oysa ki
inanmak istemezsin uzanırsın gökyüzüne ellerinle
bir medet bir umut beklersin
bir can bu ki kıymamasına
işte o anda düşersin isyanın kin dolu pençelerine
çılgınlık kamçılar ya bir haller olur o anda insana

vahşiyane yıkılan birliktelikler
kalır o anda çılgın bir aslanın pençelerinde
ve içinde ki çocukta ölür o zaman
nankör ağrılar düşer içine en namerdin’den
kıvır kıvır kıvranırsın sancılarından
son fırsatta tükenir şuursuzluğun delirtişinde
ne eğrisi kalır düşüncenin nede bir doğrusu

gecenin sessizliğini boğar bir anda çığlığın sesi
işte o anda da
yapılan kalleşlik ellerine teslim olur çöküp de kalırsın...


(03.10.2016) AZAP...