Ölüm fermanıdır
gecenin yüzü ışığa

kıyafet değiştirmiş bir gelin misali gök
ürperir içi titrer yaprak gibi kımıldar titreyişleri

yüz mumluk lambayı üflertken rüzğar
terler dağların koltuk altları


gün kızarırken baygınlık geçirir nefesleri


her gül hercai mor entarili değildir
sarıdır günebakanlar
iltifat eder eğilir güne
ıslanmış gözleri bulutağızlı bakla tarlasında
bağbozumunda yağmurlar

sakıncasız sevişmeleri duvar dibinde
ay ışığında akşam sefalarının


bir dost eligözcüsü yıldızlar
ağır roman yazar yusufçuklar
çıkar merdivenleri sağır edici bir yalnızlık yalın
sırrını ele vermiş bir bakır tepside gökte ay
gidiyor çilek kızın nişan tepsisi

rüzğarın uçurduğu vivaldinin valssinde
diriliyor
yeniden
mevsimler


ölümün ölmeyen yüzünü müjdeler
dağların süzülen gözlerinden akan pınarlar
kuşlar panayırında çekilen
en son resim

acı tebessümünde ölüyor kederinden binlerce gelin!!
sus!
atom ziyafeti kadehini kaldıran gece unutuldun
düğün alayında kırıldın kınalı işaret parmağında askerin!!

sus!
bir sus bir ömre bedel gözlerinde
konuşursak gideriz bu eylemden müfrezeler suzinak!!


Nurten Ak Aygen
03/10/2016