dürüst olmak gerek önce kendime
çünkü kazanan ve kaybeden benim
sular durulmuyorsa kirlidir dağım
gök vara yoğa gürlüyorsa bendendir
bendendir çiçeklerin çabuk solması
rengimin sarılığı, aklığı


kimse bilmez nasıl şiir okur yüreğim
yalnız oturmam aslında tahtında güneşin
insan kelebektir, kuştur, dağdır, yokuştur
ona çıkar tüm merdivenlerim
söz dinlemez çocuk hızım



üstümde yürümeden sana geçemem
birini karalayıp diğerini seçemem insanın
silseler de adımı büyük defterden
küçük küçük sayfalar açar yüreğim
kalın puntolarla adını yazarım sevdanın
ince uçlu kalemle direnmeyi işlerim


bir gözünü yumarsan diğerini aç derim
hep istediğin gibi dönmüyor dünya
o büyük bir tamirhane, müşterisi çok
bazen iyi bir insan çıkar önüne sürer gerçeği
bazen ustanın eli titrer gördüğü güzellikten
her insan farklıdır sonuçta
benim olağanüstülüğüm
onun için sıradan
bir masada
kazanmaktır oyunu

ama önemini yitirir her şey
bir çocuğu hasta
yalnız
yaralı
ölü gördüğümde
vururum
o hale getiren kuşları!

03.10. 2016 / Nazik Gülünay