GARİP EV (147)

Bir yeşillik içinde senelerce yaşayan.
Böyle yalnız hayata ebediyen alışan.
Bu bir garip ev oldu böyle günün birinde.
Dokuz can yaşadıydı senelerce içinde.

Başka biçimde oldu yıkılıp şura bura.
Çürüktü duvarları dönmüştü bir kalbura.
Kapısı kilitlidir, uğramıyor hiç kimse.
Ama önceleri hep, sanki handı herkese.
Yıkılmış köşeleri, çarpık çurpuk duvarı.
Böyle verilmiş belli garip evin kararı.

Onu şimdi yeşillik artık tam terk eyledi.
Hiç gelmiyor eskiler, onları sevk eyledi.
Kilitleri pas tutmuş artık daha açılmaz.
Adı çıkmış bir kere artık daha varılmaz.

O böyle bir rüzgardı, geldi çok çabuk kaçtı.
Bu güzel tabiatta derin bir yara açtı.

İlhan ATEŞ (Zayi Ozan)
Ordu, 24/04/1971 Çarşamba
Yayın : 02/10/2016 Pazar
www.edebiyatdefteri.com/siir/1049877/

Şiirin Hikayesi.
Lise 1.sınıfta yazdığım bir şiirdir. Söz konusu ev,
oturduğumuz mahallede yıkılmaya yüz tutmuş
eski bir evdi. Onu tasvir etmeye çalıştığım bir şiirdi.