kelimelerden kurduğum bir dünyada yaşıyorum
gün be gün artıyor kelimelerin kalınlığı etrafımda
her kitapla birlikte hayatıma giren
her bir yeni kelime
kimi zaman bir duvar oluyor,
örülüyor etrafıma,nefes alamıyorum...
kimi zaman bir anahtar oluyor ,
ruhumu esir alan prangaları çözüyor,özgür oluyorum...
kimi zaman bir yıldız oluyor karanlık tavanda,
hayaller kuruyor,uykuya dalıyorum...
Aslında ben biraz kelimelerle yaşıyorum...

kelimelerden kurduğum dünyanın yazarıyım ben
her bulduğum,okuduğum,duyduğum kelimeyi
önce ruhuma yazarım
sonra olur ya kelime hali unuturum diye kağıda
Sonra bakarım derin derin
kah tuğla olur örerim onu yalnızlığıma
kah ışık olur feda ederim onu bir muma
Kelimeler her daim
mürekkep misali kalemimin ucunda


gün gelecek kurduğum kelime dünyam yıkılacak üzerime
tek kelimelik "veda" yı bile edemeden o yıkıntının altında kalacağım
her bir kelime ifade ettiği anlam kadarınca
ağırlık kazanıp çökecek ruhuma
harf harf,hece hece işlediğim dünyam kararacak bir anda
ve ben hiçbir noktaya gerek duymadan kurduğum cümlelerime
ilk ve son kez tek bir nokta koyacağım
Üzerimi örten kelimelerin varlığına sığınıp
yavaş yavaş silineceğim dünyadan
öyle bir an gelecek ki "ben" kalmayacak benden geriye
Sadece üç harf ve sonsuz bir boşluk...
Hani bir zamanlar "var"dık ,şimdi "yok" mu olduk?