Üşümedim,hiç üşümedim

Şiirlerle örterdim üstümü

Sokaklara yasak döşek yazardım

Bi kurşun gibi ağır şiirler sürerdim namluya

Ürperirdi gölgeler,donardı dudaklarında

Ben hep Sen kaybından vurulurdum

Ölmezdim,hüzünler ceplerimden düşsede

Senden bi adım öteye gidemezdim

Kafam karışıktı,aynı hislerle gelemezdim

Düpedüz anlatılmazdın

Biraz eğri biraz doğru yaşardım

İçimi ısıtırdı hayalin,ağlamazdım

Yağmurlara dökerdim gözyaşlarımı

Geceye karışırdı acılarım

Yıldızlar yüzünle parlardı yutkunamazdım

Yokluğuna susardım

İğne iplikle yüreğine örülüydü ömrüm

Ömrümden ömrüne kaçardım

Sığmazdı bensizliğim bu kente

Çok uzak yanlızlıklar getirirdin

Yersiz yurtsuz kimsesizce atardı nabzım

Damarlarımda Sencillik fazlaydı

Ucu körelmiş kavuşmaların olurdu kendinle

Bu asi rüzgarlar sevdasızlık beklentisinde

Taşkın gelen çığlıklarsa ölüm sireni

Karabasan gibi tüten hız treni

Sonu olmayan bir duraktayım ey sevgili!...