Bilemezsin…

Bir öykü taşır eylûl yüzünde
Parmağına sarı halka yüzükler
Eskitmiş pantolonu aşka soyunmuş kadifeden
Montunun cebine düş kırıkları çekili sol yanın fermuarı
Dar gelir geçen yıldan kalan anılar
Küçülmüş bir beden


Beni sen tafafından vurur mevsimler
Dayanıksız maviye haksız ölümler gülüyor
Öldürüyor beni karanlıklar en derinden


Biz ne zaman gülsek bronzlaşır düşler
Kimbilir günde kaç kez öpüşür kederlerle canda ten
Çırılçıplak soyunmuş efkar sözcüğü
Kuşluk vakti kahvenin telvesinde koşuyor
Yalınayak gökte bulutlar
Öksüz bir gün d’üşüyor gözlerimden



İçimde tarifi imkansız bir özlem
Ah! Annem İzmir deyince sen ege deyince kalbim
Memleket deyince kalbim çocuklarım ağlar benim
Bilemezsin bilemezsin bilemezsin


İnadına yağmur yağar
İhtiyarlarsın gölgesinde gözyaşlarının
Alıngan bir sahille selâmlaşırsın
Yine de bu kenti güzel gösterir ışïklar akşam olunca
Yüreğinden vurulursun doğmamış bir sevdanın


Aynı şey değil
Geçen zamanlar
Klişe aşklar sentetik duygular
Bir adım yakşaşıp bir adım kaçıyor
Bazen ölmek bile yakışıyor insanoğluna


Bir deri bir kemik afrika çocukları gibi ekmeği sevmek


İzi kalır her hatıranın gittiğin her şehirde
Bir pencere açılır gökyüzüne ellerin
Aşk şakasını kaldırır mı insan çocuk olmasa
İhtiyarlar lambalar sokaklarda
Kırlarda son mevsim çilekleri



Ömrümüzün en gevrek zamanından kırılıyoruz

Az şey değil
İçimin gülen yüzü çocuklarım
Sığmıyorum ne geceye ne güne
Sebebi sizinçindir kaygılarımın
Ve en büyük sevdalarım…



Bilemezsin … bilemezsin … bilemezsin…
Bir gecede kaç bin koyun saydığımı…


Nurten Ak Aygen
24/09/2016