Bu da böyle bitti işte
Apansız, kimsesiz.

Nasıl anlatsam size?
Bir yaz masalının
Kırmızı kurdeleli kahramanı
Konuştuğunda ağzından
Küçük bir kız çocuğu çıkardı
Gözleri yeni bestelenmiş
Hicaz makamında bir şarkıydı
Geç kalınmış bir yolculuğun
Son durağıydı
En can arkadaşımdı…
Yüksekten korkardı oysa
Canımın balkonundan atladı

Demet demet papatyalar düşleyin
İçinde kırmızı bir gül
Yanağında az belirgin bir gamze
Öyle bir şey işte.
Tüm şehir duysun;
O yeter ki birazcık gülsün
Tüm dünya dursun!
Ben etrafında seyyare,
Anlamayacak bir şey yok; Ay işte…
Biriktirdiğim yaşımdı
En sevdiğim arkadaşımdı
Gözümden kan olup aktı…

Sabah mahmurluğunda,
Yarı açık bir gözle
Ona ‘günaydın’ demek
Ekmeği ikiye bölüp,
Büyük olanı parçayı ona vermek
Tüm bu hengâmeye inat,
Hayata es vermeden gülmek
Mutluluk dediğin işte bundan ibaret
Mutluluk dediğin içindeki çocuğu
Küstürmeden sevmek…
Bu da böyle bitti işte
Apansız, kimsesiz

Nasıl anlatsam size?
En yakın arkadaşımdı,
Sevdiğim kadındı…