cehennem dilinde yüreğimi daraltan söz
kağıt yazımında kurdeşen duygular üzeri boş
hani doğduğum şehir gibi kokardı sevda
yanılmışım
kısır döngü gibi dönmekteyim çevremde

her geçen gün üzerimden eksilirken güneş
dile gelmeyen ateş içinde üşüyen kül gibiyim
hani duygu akıntılarımda özüm yeşil fide idi
yanılmışım
bedenimde yaşlanan zamanın yol kenarı balçık

asker gibisiniz gecelere dost eş zamanlı anılarım
komuta emir zinciri mi rüyama gelmeyişiniz
yoksa penguen yürüyüşü mü geriye dönmeyişiniz
hani beni anlardınız
yanılmışım

kar yağsa bir adım ötesi olsa da bahar
yıldızları düştü kelimelerin
yanılmışım
devleşti bukalemun cehreler
aynalar kırık

kalemimle çıktım yola bitmez imiş bu sevda
çıplak gerçeğe koşuyorum at özgürlüğünde
dua eşliğinde avuç açıyorum yürek yaşlara
yanılmışım
kendime yanılmışım
kozalağında uyanmayı bekleyen kelebek gibiyim


NURTEN TARIM