Tek taş bir yüzüğün pırlantası gibiydi
göğsüme iliştirdiğin madalyan
pırıltılar sunan

yeknesak herdem yenilip kendime
yine dolaşıp mısralarında
demlenip dökülürdüm eteğine

şehrin yoksul ışıkları
haylaz serpantinler serperken evlerin camlarına
eğlenceden dönmüş bir gecenin
güz sancısı gibi olurdum

in ve cinin bile top oynamadığı sokaklardayken
sen efkarlı bir yol olurdun kendine
sarhoş figürler çizerek yalpalayarak

ben akar kalırdım ardından
bir ışık hüzmesi bir mücrim gölge
köşe başlarını tutardı

ömürlük saatlerin yürek hırsızı

bu sızı bu dinmeyen sızı var ya
yıllar yıllar öncesi göğsümü yırtarak taktığın
kadim bir geçmişin madalyasıdır

biçare mevsimlerin solan renkleridir
solan renkleridir sarışınlığım

şimdi ürkek bir kuş gibi
çırpınıp duruyorken içimde aşkın
üzülme salacağım özgürlüğüne

Yüksel Nimet Apel

20/Eylül/2016/Salı/Bodrum