Çocukken farklı bir çocuktum,
Çok farklı düşünüyordum,
Aklımda, kendimi kurtarır kurtarmaz,
Dünyaya söylemek istediğim şeyler vardı..
Gelgelelim dünyanın hali,
Kararıma engel oldu..
Dünya; önce, kan bağı yakınlarımdan,
Erkek ve kadınlardan oluşan insanlardı,
Esas hedef onlardı.
Edindiğim deneyimlerden öğrendim,
Dünya bildiklerimin;
Hayatlarında, beni koyacak,
Yer bulamadıklarını gördüm, iyi biliyorum.
Neden mi?
Biraz fazla doğrucuyum...
Aramızda sahici bir “bilgi” şöyle dursun,
Günlük gerçeklere dokunulmazlık, artık alışkanlık..
En basit gerçekler bile onlar için,
Ya unutulmuş, ya da, üstüne un seriliyor.
Sözlerin arkasında durulmuyor,
İş ile söz durmadan çelişiyor.
Söylenecek doğruya kulak asılmıyor,
Saçmalıklarla yıllarca kulak tırmalanıyor,
Bir de dönüp,
O saçmalığa alkışlar bekleniyor.
Adına da yaşlılık deniyor,
Gençlik deniyor,
Çocukluk deniyor...
İstediğin kadar ilişkilerinde,
Reform plânı yapabilirsin,
Bencilliğin hüküm sürdüğü bir ortamda,
Reformun hükmü yenik düşüyor
Gözler, bir gün mutlaka yumulacak,
Yedi delikli kafalar toprak olacak,
O günün hatırına
Bu günlere tahammül, sabır, sağduyu gerekiyor..
Vay bana, vaylar bana, çünkü,
Doğru söz söyleyip, duymaya dair;
İçimde büyük bir açlık, durmadan beni kemiriyor.
Asiye