Sen sen hiç gördün mü hanımeli
eyy ey zamanın hayın insafsız eli

şimdi kırış kırış şimdi nasırlı
annemin o güzelim hanım elleri

şu geçici dünya için gamlanan ki ya veli
ya deli

ey sen hiç baktın mı gül ağacına
gonca gördün mü

ya bir de ayaz vurunca gün solunca
yıkılmış bir ağaç boylu boyunca

sen hiç sedef kakmalı tarakla
yar saçını ördün mü taradın mı

karşında kimsesiz sefil muhtaç biri kanarken
sen kanadın mı

gördün mü annenin gençlik resmini
akıbet senin de sonun öyle olacak
hayat verdiklerini bir bir geri alacak

şimdi aç bağrını rüzgara doğru
içine bir İstanbul doldur

çek içine bir İstanbul havası

unutma ne dünü an ne yarını düşünme demem

bir bak sakladıklarımızla söylemediklerimiz
içimizde ne gizli yaralar açtı
onlardaydı hayatın mutlu olmanın sırrı
ama ateşti yanardık sandık

sevdalarımız aşklarımız ah
savurduk gitti saçlarımızı savuran rüzgar misali

ey benim hısım akrabam
özlediklerim
adlarını bir bir yüreğimdeki kütüğe çivilediklerim

ey benim soy ağacım
yüreğime yazdıklarım
aklımdan çıkmayanlar

eyy benim renkli ihtişamlı anılarım
eyy benim yıllarım
yıllarım

ey İstanbul ardımda bıraktıklarım
ey Ankara’m kırk yaşımın şahidi

yeter artık Ankara rüzgarını al arkana
aşıkların elleri sevdiklerinin belllerine dolansın

ey Ankara bırak kavgayı
sokaklara gökten konfetiler yağsın
çocuklar bayram sansın

tutuşsun ele ele her dilden her gönülden faniler
kafileler
Edirne’den Van’a uzansın

sarsın yaraları aklı selim
*
eyy insan oğlu insan ol kavgayı bırak
bahar ol bahar ol ki çiçekler açsın

siiz hiç bir yabancının bir yabancıya ağladığını
ısdırabını anladığını görmediniz mi
siz hiç bir köpeğin öksüz yaralı bir kediyi okşadığını
siz hiç görmediniz mi yanaklarda açan güller misali
sevgiyi şefkati


sev sev ki yanaklarda baharlar çiçeklensin

sen ona muhtaçsın o sana
gör artık gör
gör artık zamanın vefası yok
gör ki sevginin olmadığı yerleri nefret otları bürür

şimdi ben Ankara’da bir meydan gibiyim
İstanbul’da cami

avlusunda ellerim açık Tanrı’mdan barış dileniyorum
rahmeti bol olsun şu üç günlük fani dünyanın
ellerim açık bir duanın güvenindeyim

siz hiç tanımadığınız biri için
zırıl zırıl ağladınız mı

sen yangında kül olan yanan bir evin
karşısında ağlayanları
çaresizliklerini gördün mü ağladın mı
duyup aynı ıstırabı
su serptin mi yanan gönüllere
sen de yandın mı

Yüksel Nimet Apel
15/Mart/2014/Cumartesi/Bodrum