Dünü kalbura yerleştir
Üzeri bu günkü gibi
Karanlıkta zikir çeker
Bir ilahinin nakaratını
Birlikte söyler;
“Toprağa kan bulaşmış
Ölüme kucak açmış”

Kefenler beyaz
Beyaz olduğu kadar da cepsizdir
Göremezler…

Cevizli baklavanın tadı da nedir ki
Ya da şöbiyet, incir tatlısı
Erk’in tadı bambaşka
Kardeşten bile uzak tutar insanı

Ve tez elden sıyrılmalı
Suyun üzerine çıkmış
Tereyağı tadında…

Tek renge dönüşmüş dağlar
Nergisler bile kan kırmızısı
Ovaları gelincik tarlası memleketin
Tam da orta yerinde
Bir bombayla sarılı çocuksu bedeninin

İlahi sesleri yankılanıyor hala
Anaların kutsal yürekleri yanıyor
Sessiz ve için için…

Aldanmak gülüm aldatılmak
Belki aldatmak
Kimi? Nereye kadar?
Ağlamaklı gülüşlerde türküler
“Al gülüm ver gülüm”
Şimdi mısralarda kalan
“Ver gülüm ille de ver gülüm”

Kurumuşsa göz pınarların
Ağlamak çok zor gülüm
Bir ok gibi saplanır yüreğine sevdan

Ve kendini
Karadeniz’de
Bir kemençe eşliğinde
Horon teperken bulursun
Bir umuttur türküler

Oynayın ha uşaklar, yarın umut günüdür…