Gecenin kara kefeni hakim olunca aleme
Sen hiç küf kokulu duvarlar arasına kapatıp kendini
Konuştun mu sevdiğinin hayaliyle
Avazın çıktığınca çığlıklar attın mı
Sonra duvarlarda yankılanan sesini dinledin mi?
Tavan yapınca özlemlerin
Ben diye duvardaki siluetini öptün mü?

Duygusala bağlıyorum yokluğunda kendimi
Gücüm ağlamaya yetiyor
O da yetmedi
Gramofona taş plak koyuyorum
Bizim şarkımız çalıyor
Dinleyince daha da kötü oluyorum
Ağladıkça ağlıyorum
Bir sigara yakıyorum
Dumanını içime çektikçe ölüyorum
Öldükçe seni daha çok seviyorum

Özlemlerin her şeyin önüne geçiyor
Kıyamet ha koptu ha kopacak
Ölümün acı gerçeği düşüncemde
Zemheri ayazı gibi donduruyor yüreğimi
Güneş yine karanlık gecenin ardından
Sensiz doğacak pencereme
Sensizlik sonum olacak

Hayaline bakıp ağlıyorum
Belki de özlemlerin en büyüğü bu
Yüreğimde ki yaram sensin
Duy artık sesimi
Sahipsiz kalmış bir cümle gibiyim
Kaybettiğim yıllarıma
Sensiz geçen ömrüme acımıyorum
Sensizlik çok zor
Özlemlerin hasretin ölümden zor geliyor
Sensizlik sonum olacak


Mustafa KARAAHMETOĞLU
25.08.2016