’Şanlı dağ bu mu? ’ diyor, halini gören herkes,
Evvel böyle değildin, çok değiştin Erciyes!

Malazgirtten bu yana, direğiydin bu yurdun,
Allah aşkıyla daim, sağlam ve dik dururdun.

Milletine şefkatle bakardın bir zamanlar,
Gölgende yaşıyordu, erenler kahramanlar.

Gözlerine bakardı, Balkan Kafkas ve Cudi,
Vakarlı duruşunla, zalim yola gelirdi.

Şanlı gemiler sana bağlardı halatları,
Sen beslerdin akınlar için yiğit atları.

Fırtına bulutları, sana çarpıp erirdi,
Gül kokulu fidanlar, gölgende yeşerirdi.

Yüzyıllarca sırtını sana dayadı Konya,
İstanbul’a bakınca, seni görürdü dünya.

Sakarya’da sen vardın, Çanakkale’de de sen,
Dayatılan atlası sen yırttın desen desen.

Zor günlerde açmıştın, Ankara için kucak,
Sen ana rahmimizdin, yine sensin sığınak.

Dost kılıklı düşmandan, pahalı dersler aldık,
Şimdi muhtacız sana, inan ki çok bunaldık.

Zulüm yine hortladı, yutmak istiyor bizi,
Sen dinlemezsen kime dökeriz derdimizi.

Korkarım büyülemiş seni dünya hayatı,
Kalıbına güvenme, kuşan maneviyatı.

İmanın mı zayıf ki, kapılmışsın gurura?
Yoksa ferasetin mi paslandı dura dura...

Oyuncağı gibisin, zirvedeki dumanın,
İnanmak zor bu kadar sarsıldı mı imanın?

Sırtına mühür vurur, görmez misin her bahar?
Kendine gel Erciyes! Unuttun mu? Allah var! ..

(İstanbul:22.11.2005)