1
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
697
Okunma
O bir anneydi.
Uyuyamamış yatağına uzanmış, dalgın, dalgın düşünüyordu.
Aklında çocukları vardı.
Acaba, bunların sonu ne olacak diyordu.
Çünkü çocukları diğerleri gibi değildi,
Farklıydı.
Çocuklardan biri, annesini gördü.
Sanki içine doğmuştu, annesinin kendilerini düşündüğü.
Gitti.
Yavaşça uzandı yattı yanına, sonra sımsıkı sarıldı annesinin boynuna.
Annesi, hala düşünüyordu.
Sanki oğlunun, yanına yattığının farkında değildi.
Ve o anne!
Gözlerinden, damlalar dökülmeye başladıktan çok sonra
Başladı, oğlunun saçlarını okşamaya.
O, bir anneydi.
Suçsuzdu.
O bir, kader mahkûmuydu.
Çocuklarının desen, farklılığını değiştirmek onun elinde değildi.
O anne yine’ de!
Bir taraftan, çocuklarını cemiyete kazandırmaya çalışıyordu
Diğer taraftan, ne yapalım Allah’ n geldi diyordu.
26 Ağustos 16
Ahmet Yüksel Şanlı er
5.0
100% (1)
Cevap Yaz