Bir kız gördüm ondört onbeşti yaşı.
Seyrettim ardından, durana kadar.
Görmedim, gözünde tuttuğu taşı.
Savurup gönlümü vurana kadar.


Anlamadım madem sesime durdu,
Ne dönüp baktı ne yüzümü gördü.
Bağırıp kızmadı, ne soru sordu.
Bekleseydi cevap verene kadar.


Sebebsiz değildi ardından bakmam.
Gönlüm kırık diye gözyaşı dökmem.
Ses etmem, küsüp de, bir gönül yıkmam.
Birisi gönlümü kırana kadar.


Diktim gözlerimi nemli gözüne,
Uzun uzun baktım güzel yüzüne,
Ne diyecek, bahanesi, sözü ne ?
Bekledim yaramı sorana kadar.


Diyeceği belli birkaç satırdı.
Hüzünlendi sözü, lafı bitirdi.
Nemli gözü onu aldı götürdü.
Elini belime sarana kadar.


Dedim, çok hastayım sensin ilacım.
Bekarım, yalnızım, sana muhtacım.
Bundan böyle hem anamsın hem bacım,
Evlenip koynuma girene kadar.



zekeriya duman