Sessizliğin ortasında bir kasırga koptu
Bir ışık gördüm
Parlatılmış bakır gibi parlıyordu

Görüntü, evvel zaman içinde
Kuzucuklar çobanların koynunda uyurken
Koyunların yaylaya dağılmış hali gibi görünüyordu

Işık önce tekti
Sonra çoğaldı, adeta tavşan gibi üredi
İnsan vücudu şeklinde çoğaldıkça çoğaldı

Yüzler insan yüzü değildi
Her biri zorlu birer hayvandı
Aslan, boğa, kartal, bir de Ejder vardı

Hepsi yükselip alçalıyordu
Gövde gösterisi yapıyor,
Kanat çırpıyor, diş gıcırdatıyordu

Aralarında amansız bir savaş başladı
Bütün dert kuzuyu yemekti
Kuzu bunlardan bi haber şirin şirin otluyordu

Yırtıcı hayvanlar onun peşinde
O gökkuşağını takip ediyordu
Neşeyle ilerledi dünyanın ucuna kadar yürüdü

Ha düştü ha düşecek
Nerdeyse gözden kayboluyordu
Sınırda durmuş hâlâ otluyordu

Bütün vahşi hayvanlar
Işık hızıyla ona doğru seğirtti
Tam ellerinde parçalanacakken
Gökkuşağı onu kaldırdı

Peşindekilerin tümü hızını alamadı
Hepsi birden dipsizliğe yuvarlandı
Bu mutsuzluğun sonu mutluluğun başlangıcıydı
Asiye