1
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1145
Okunma
Kaybettikçe özlüyordum kendimi.Bu yaşanamayan bir aşkın garip bir gupesiydi.Hiç olmuş kıyılarımdan yakalanıyordum her seferinde.Yuvarlanıyordum hiç sevilmemişliğimin kıyısına.Ahenksiz bir melodiydi dizlerim.Düştüm ve sessiz acıların kapaklarında mimlendi uykularım.
Hiç sevilmeyen kentlere aitti göz pınarlarım.O isimsiz tabloların şairiydim.Yalnız ve sükursuz vuruyordum gökleri.Ve hiçlik yine yaralıyordu ağrısı dinmemiş nasırlarımın.
Kaybettikçe özlüyorum seni de şu sıralar.Vazgeçtikçe kazanıyorum artık.Çabalamak eski yıpranmış defterlerin arasındaki bir gül
Gül ki sevgilim ben sen de ne çok öldüm.
Kahkakası kesik bir kız çocucuğu sesim.İstediğin yerlerimden vur beni.
Kaybettikçe yeniyorum içimdeki seni.
5.0
100% (2)
Cevap Yaz