Zor bir akşamdı benimkisi
Yalnızlığın kendisinde bulmaktı kendimi
Huzurlu fakat kuruydu
Yağmuru bekler gibi ama hala tazeydi
Hiç uyanmadan sabaha kalkmaktı
Sabahın ışıklarının ve onun pür neşesinin yaralamasıydı gözlerimi.
Bu sefer uyanmadım sabaha
Gözlerim açık kalmıştı gecenin karanlığına
O kadar alışmışım ki gecenin yalnızlığına, uyumamıştım
Uyanamadım sabaha.
Zor bir sabahtı benimkisi
Ne günü bekler gibi ne kaçırmaktan korkar gibi
Zamanı oynamak gibiydi
O günün de hiçbir şey olmadan geçeceğini biliyordum
Ama alışmıştım beni yaralamıyordu
Çok kavga etmiştim zamanında ondandı sebebi
Beni unutan kaderimle başbaşa kalmayı anlamıştım artık
Kavga edecek bir şeyimiz kalmamıştı
Susmuştuk konuşmuyorduk
İçimdeki fırtınalar çığlıklar da sönmüştü artık
Yeterince ölümüne şahitlik etmiştim
Tekrar çocuk gibiydim
Tekrar ağlıyor tekrar büyüyordum
Ama geçmişin beni acıtacağı bir yarası kalmamıştı
Sadece çocuktum ve akşam olmuştu..