kara ve kabarık bir ben gibi
yüzünde çakılı duruyor asi bakışları,
tam karşımda
tam da karşımda duran fotoğrafın.

düşünüyorum,
düşünüyorum da ne oluyor bana?
neyi hatırlatıyor, unutmamam gereken?

sahneler,
sahneler değişiyor bir anda;

ordu oluyor bir kadın,
tek başına.
tele dokunan her bir vuruşunda
sözü omurgasından tutup
var gücüyle yere çarpıyor.
çarpıyor ,
onu
acısı.
okunuyor sanrısı..

duyuyorum,
duyuyorum okyanuslar kırılıyor sonra içimde,
esir takasında yarışıyor ruhla bedenim;
kuvvetim çeliniyor
yahut
cenin bir duygunun sapağında çevriliyor,
dümenimin rotası.

ve bitiyor film.

bana doğru seğirtip gelen tüm korkular, yeminler ve ilticalar
yerle bir.
sağlam bir dayanağın muhabbeti kaplıyor içimi.

kusursuz bir uçuşun serinliği
ve naif alçalışlar eşliğinde yeniden yere basıyor,
aklım.
ne toz toprak
ne de ufak bir yorgunluk var üzerimde;

‘katlet beni.. bir şarkı yazıyorum’