Karlı bir gecede;
Dumanların ısıttığı bir caddenin
Kıytırık sokağında

Duman çıkmayan bir ev
El sallıyor gökyüzüne
Yıldızlar aşıkların gözlerini siliyor
Ve mektup yolluyor
Sokak çocuğu okyanuslara

Aşağı caddedeki bir kadının
Bekaretini çalıyor akasya ağaçları

Bense;
Saklama telaşındayım kendimi

Saklanıyor nehir
Şehir saklanıyor
Göğü bile unutuyor akıllı adamlar
Fakat yanı başımda ki çam ağaçları
Saklayamıyor kokusunu yosmalardan
Ve her nasılsa
Ağzı zeytin kokan
Bir yosmanın çığlığı ele veriyor beni

Dem tutuyor kurbağaların sesine
Konuşmasını yeni öğrenen bir çocuk

İsim vermediğin bir duygu kaldı mı?
Öyleyse büyümüşsün
Çok büyümüşsün
Çabuk büyümüşsün
Bu kadar bilgelik fazla
Umutta
Saklandığın yerden hiç çıkma çocuk
Yaşamak giyotin ucunda
Cellatlar acımasız

Kendini saklıyor bir mezar
Çürümüş duvar saklıyor kendini
Bacada duman
Karda ayak izi
Gökte bulut saklıyor kendini

Sende sakla çocuk
Saklandığın yerden hiç çıkma çocuk

Bir bilsen öksürmesini
Hasta olursun,
Yorulursun
Sonra etrafını delicesine sarar
Kendini kaybetmiş karlar
Çalarlar umutlarını

Bir bilsen öksürmesini
Yaşamak giyotin ucunda
Cellatlar acımasız
Yazık olacak çocuk sana

Bakmayın masumluğuna
Leylaklar katil emziriyorlar!

Ağzı süt kokulu
Küçük, seri adımlı
Katiller geziniyor sokaklarımızda

Geceyi vuruyorlar anne
Uyuyamıyorum

Kara bereli tanrılar uçuşuyor
Kendini ölümsüzlüğe zincirlemiş
Pis betonların üstünde
Unuttuklarından daha mı siyah
Yoksa umutlarından daha mı beyazdılar
Seçemiyorum
Fakat hepsinin künyesine kazınmış aynı yazı
Atalarımızın tek mirası;
Korku

Devam Edecek
Murat Aktaş