Uzun bir gecede sinede sancı;
Sokakta ölüme koşan bir ordu!
Şehadet; ölümden yana inancı,
Gece melekler saf saf iniyordu.

Perde arkasından ağlardı biri,
Diğeri bir kurşun yerdi kalbinden.
Ordular görürdü bir anne; diri,
Evvelce yaşamış, canlı yüzbinden.

Karınca ezmekten ürperen millet,
Tankların altında insanlar gördü.
Bir çocuk! Dilinde bir soru; hayret?!
Bir gece, bir yığın; suâle kördü...

Kadın; bir adı da telaş, endişe;
Bir vakit sonrası uçsuz merhamet.
Ve dua: Allahım! Sen bu gidişe,
Bir son ver, mâni ol, bir hayır lütfet!

Lütûf; kimisine hayattı gece;
Kimine mahşere değin diriliş.
Ağlardı gidene; harflerle hece;
Sevinirdi kabir; bitti bekleyiş.

Arkada kalanın omuzunda yük;
Ciğerinde yara, dilinde sükût!
Bir fidan; yüküyle dağlardan büyük,
Bir baba; gölgesi mezarda söğüt.

Acının rengini bilenler var mı?
Siyah mı, yeşil mi; gri mi, mor mu?
İçine sığmayan kabre sığar mı?
Diriler, ölene hiç gülmüyor mu?!...