Uzanmış Karanlığımı Aydınlatan,
Dolunaya Bakıyorum...
Oda mı Aydınlatıyor...
Yalnızlığıma Misafir Olmuşçasına Bakıyor...
Bakmakla Kalmıyor Sadece Sessizce Dinliyor...
Ona Senden Bahsettim...
Seni Anlattım Uzun Uzun...
Dinlemeye Devam Etti ...
Bende Derinlere İndim...
Ta Baştan sona Kadar...
Ne Yaşadıysam Senle, Ona Döktüm İçimi....
Seninle İken Güldüğümü, Mutlu Olduğumu ...
Yaşadığımı, Yaşamayı Sevdiğimi...
Ve Sen Giderken,
Her Şeyi Bırakıp,
Hayatımı Zindan Edercesine,
Gitmeyi Seçtiğini...
Mutlu İken, Mutsuzluğa...
Yaşamayı o Kadar Çok Severken,
Yaşamaktan Nefret Etmem için Bırakıp ta gittin...
Sen Gittikten Sonra,
Yaşayan Bir Ölüden Farkım Olmadığını Da Söyledim...
Ama Onu Göremedim...
Belli ki Oda Dayanamamış...
Beni Yalnızlığımla Bırakmıştı Karanlık Odamla...
Güneşim Çoktan Battı...
Aydınlığı Getiren Dolunay Bile Dayanamadı...
Ben de Dayanamıyorum,
Sensizliğe Kapatıyorum Işık Gören Gözlerimi ...
Karanlığa Bırakıyorum Yalnız Kalan Bedenimi...
...Betan Kaplan...