sözlerin kurunca darağacını
özümün yandı canı
ve ayaklanınca deli kanım
isyanım çekti çatkısını
şiirin boynuna geçti yağlı urgan
ve
"biz"in boynuna asıldı Güvercin gerdanlığı

ne can kaldı geriye
ne de canan
dik başlı bir çocuktu arta kalan
sürgüne gitmiş gözleriyle
ağır bir ezgi gibi
hıçkırarak ağlayan

karayelden bile kara gözüm artık
dörtnala koşuyorken öfkem
ilk kez ayaza vurmuyor
varlığınla buz tutmuş tenim
huzur veriyor rüzgar
dağıtıyor okşayarak saçlarımı
ve biliyor musun
ilk kez ısınıyorum
sarılıp yalnızlığıma

bundan böyle savaşım anılarla
her hatırlanışında
bir cinayet daha işleyeceğim
ki biliyorum suç ortağınım artık

ve sen
kök saldı bir kere içine varlığım
her gün vicdanında yeşeren
yeni bir filizi budayarak yaşlanacaksın

şimdi dizginle gücün yeterse zamanı
ki harcananlar uğruna aksın nedemet


05/Nisan/2008

Figen YARAR