GECELER GETİRİR Mİ O ESKİ BİZİ
Aslında uyuyamamak değil bu;
Bir bakıma kendini bulma çabası benimkisi..
Kendimi yanan sigaranın dumanında hapsetmişim,
Acabalarım nereye kadar sürecek bilmiyorum..

Geceden sabaha bekliyorum neyi beklediğimi bilmeden..
Hayatın o gerçek akışını yakalamak istiyorum,
Göremiyorum uykulu gözlerle olanı biteni bir rüyaymışçasına..

Deniyorum bir şeyleri farkında olmadan,
Aptalca kendimi suçlamalarımdan,
Yaptığım onca hata,
İçimdeki bıkmışlık duygusundan kendimi arındırmayı çabalıyorum.

Bunun ne kadar gerçekçi olduğunu bilmiyorum,
Ama kendimi öyle inandırıp buna zorluyorum..
Hayatın bu akışında umutlar daha ne kadar sürdürülebilir,
Ne kadar birşeyer anlam kazanır düşünüp duruyorum..

Artık ne kendime güveniyorum nede şaşmaz hislerime.
Uğursuzluk bulutlarını üstüne çeken bir bahtsız olarak görüyorum,
Güneşimi bekliyorum belli belirsiz zaman aralıklarında..
Umudun her nefes alış verişte var olacağına inandırmaya çalışıyorum,

Rüyalarım..
Rüyalarım daha acımasız oluyor git gide ,
Daha fazla parçalıyor içimi derinden derine..
Neden niçin niye nasıl soruları eksik olmuyor gecelerde..

Eski ben olmadığımı ama hep eskide kaldığım geliyor aklıma,
Haketmedigim şeyler karşıma çıkıp geliyor desem de..
Yerinde durmuyor onca yaptığım hata gelip saplanıyor içimde bir yere..
Kızıyorum kendime olur olmaz tüm samimiyetimle..

Aradığım kendime ulaşamıyorum,
Tek değişmeyenim var hayatta,
Her zaman biraz daha geride kalıyor olmam..
Ne zaman kendimi buldum hissine kapılsamda,
O güzelim rüya son buluyor..