ol dedi Tanrı
yaratıldı insan
düştü cennetten aşağı
yara aldı
tepindi bazı hayvanlar bu yaranın üstünde
büyüdü yaranın ağzı büyüdü
az geldi kan, tuz, kül
yaşamın karanfil kokusu
sürüldü ölü ağzına
es geçildi yaşayan
ot gibi biçti
insanı insan


canım yardan yara aldı
suçu yok gülün, kalemin, sözün
suçu yok yâre uzanan yolun
ki travma geçirmişti
acıyla çiğnediğinde zaman
bütün umutlarını kusmuştu
bırakmıştı masal satmayı
yeni yetme aşıklara
kurumuştu yolun çiçeği
kanamıştı yara


ne zaman değdi bir yabancı el
kanatıldı ülkemin de yarası
açılarak sevgiyle halkın arası
bir kargaşa bir tufan kurgulandı
öldürüldü suçsuz insanlar, çocuklar
kurutuldu yürek pınarı
sular çekildi dağdan
silâhlar depolandı yığıldı
merhem aranan yaraya
tuz basıldı


şehitler verdi yara, veriyor da
şifa diye el açılır Allah’a
uzun tutulur dualar
söz çatlar
kurur dimağ
kalmaz Eyüp’ün sabrı

alanı genişledi yaranın
gelmeyi unuttu yar

yara azdı

11. 07. 2016 / Nazik Gülünay