Ben bugun oturdum ve saatlerce ağladım..
Sahip olduklarıma ağladım
Olamadıklarıma da
Kaybettiklerime
Kazandıklarıma ziyadesiyle
Ve Yazgıma
Sonra kalktım uzandım yatağima bir de orada ağladım
Susturamadım kendimi
Kendimce kendi rengimde ağladım
İsyan oldu dilimde onca vakittir susuşum
En çok yapmak istediklerime ve yapamadıklarıma ağladım
Bir de zamansızlığın takviminde kayboluşuma
Anneme,babama,dostlarıma,
Ama dedim ya en çok içimdeki ofkeme ağladım
Hayatımı çalanlara duyduğum sonsuz ofkeme
Sonra kalktım,oturdum
Hareketsiz,kımıltısız,karşımdaki taş duvardan daha taş bedenime ağladım
Onun ölüme çıkan yolculuğuna ağladım
Duvardan yansımamı gördüm
Ona da ağladım
Hayatın anlamsızlığıni ve sonsuzluğu düşündüm
Öylece durup ağladım
Başımı ellerimin arasına koyuşuma ağladım
Kayboluşuma,gidemeyişime,yiten zamanıma
Yapacak ne çok şeyim olduğuna
Hiç birini yapamayışıma ağladım.
Gittiğim yerlere ve gidemediklerime
Koşuşturmalarıma,telaşıma
Yaz mevsimine
İstanbul un sıcağına
Arada aklıma gelmişken savaşlara ağladım
Ölümün kıyısındaki
Adamlara,kadınlara en çok da çocuklara ağladım
Gelecekleri olmayan çocuklara..
İnsafsızlığa,katillere ve zalimlere küfredip
Yine Ağladımm
Sonra içtiğim sigaraya ne çok içtim deyip ağladımmm
Dedim ya ben bugün çok ağladımm
Ve sonra birden,ansızın
Hiçbir neden yokken
Sustum..
Kalktım
Arkamda bıraktığım boşluğa baktım
Yürüdüm
Gittim...