Hüma kuşlarının kanat vurduğu o dağlar,
Zümrüdüanka’nın yalnızlığına da ağlar.
Yağmurlar sözlerini ağlayarak heceler,
Her damla,süzülerek gözlerinde geceler.

Seher vaktinde hasretinle şiir demlerdim.
Zemheri ayrılığı, s’onu getirmeden söylerdim.
Sevda kokan mevsimleri yokluğunda severdim.
Ardına devrilip düşler ülkesini verdim...

"Nasıl olur?" dedin, sebebi kendimden bildim.
"Sabır verir." dedin, seveni haznemden sildim.
Maviliğin şafağında akisini gördüm,
Alevlerde bir mum oldum, gözlerine söndüm...

Yağmurlar eşliğinde yürüdüğüm bu yolu,
Her sokak başında hatırlatır bana onu...
Hatıralar ki, çırpınıp göğe zincir vurur,
Gölgeler ki, çehreni kor ateşlerden korur.

Yıldızları, hayallerin közünde süsleyen,
Şiirlerini,ruhsuz mısralarla düşleyen,
Kırık sazını tezenesiyle düğümleyen,
Gül çağında saatleri yıllara ekleyen,

Avuçlarından asilce dökülerek akan,
Gözlerine "hatırla beni"diyerek bakan,
Gönül tellerinden geçip dillere kanayan,
Bir garip yolcuyum, hancı ol dinlendir beni...