Ruh iken beden oldum
Doğdum,
Ağladım güldüm
Yerlerde süründüm emekledim.
Düşe kalka yürüdüm
Büyüdüm
Koştum, oynadım
Mızıkcılık da yaptım
Bir vardım bir yoktum
Nereden geldim nereye gideceğim?
Düşündüm!

Bebekliğime döndüm!

Topraktan bedenime can verdi allahım
Güneş gibi doğdum
Karanlık gecelerin
Sabahı oldum
Tomurcuk açan çiçekler gibi
Baharı müjdeledim…
Bahar şenlikleri gibiydim…

Şenliklerde Çocukluğuma gittim…

Büyüdüm çocuk oldum
Yokluklar gördüm
Yamalı pantolon giydim
Şekerli suyun içine
Ekmek doğrayıp yedim
Umut oldum
Heyecan oldum
Mutluluk oldum
Huzur verdim huzur buldum
Herşey
O zamanlar çocukcaydı
Badem ağacı çiçekleri gibi
Yazı müjdeledim
Yaz şenlikleri gibiyim

Yaşamadım gençliğimi…

Biraz daha büyüdüm
Deli dolu çağım
Asi ele avuca sığmaz
Uslanmaz bir gençtim
Gün dönmek üzere
İkindi vakti gibiyim
Yaşım on yedi ya
Adam olmuşum
Bir eş, iki çocuk sahibiyim
Gölgeler yer değiştirmiş
Sanki hazan mevsiminde
Akıntıya kapılmış yaprak gibiyim

Yoruldum yaşlandım…

Hayat çok yordu
Yaş ermiş kemale
Ramak kalmış mahşere
Akşam olunca
El açıp dua eder
Bakarım hilale
Soğuk kış gecelerinde
Lapa lapa kar yağarken saçlarıma
Çekilirim köşeme
Kuzine sobanın üzerinde
Fokurdarken çaydanlık
Bir bardak çayı paylaşacak
Dost beklerim haneme
Yüreğimde ki kor dönse de küle
Küllerinden doğmak için bekleyen
Yaşayan ölü gibiyim…
*
Bekleyiş…

Meğer hayat demek
Ölümü beklemekmiş
Sıkıştım dört duvar arasına
Azrail ensemde
Dönüp baktım maziye
Geçen günler gelir mi geriye?
Keşkeler
Pişmanlıklar diz boyu
Son nefesim yaklaşırken
Her canlı ölümü tadacaktır
Kelimei şahadet getir dediler
Azraili de melek diye anlattılar
Melekler de can alır mı söyle?
El açtım Rabbime
Ele ayağa düşürmesin diye…

Mustafa KARAAHMETOĞLU
Ankara, 27.06.2016