Yastığına başını koyup
Sevdiğini düşler ya insan
İşte o an arzuların pimi çekilir
Günün geçimsizliği
Geçimin sıkıntısı unutulur

Benliğin ona odaklanır
Göğsünde bir yanardağ harlanır
Uykular uyanık kalır
Her şey sessizleşir çıt çıkmaz
Hayallerin, ay ışığı ile büyür

Gönüllü hücre evin
Işımasını beklediğin
Hiçbir yere gidemediğin esir kampındır o
Kendiliğince bir dünya kurulur

Dünya ki
Acı yok, intizar yok
Korku yok…

Hasret
Hüzün
Uğruna ömrünü verdiğinden
Sana kalan en keskin beladır onsuzluk

Aldığın her nefeste
Özlediğinin eli yüzü gözleri
Her bir yeri
Bir demet lale oluverir

Sevgiliye ram olacak
Sözler geçer kalbinin süzgecinden

Düşlerini ne yöne sürsen
Senden önce gider de
Senden çıkıp gitmez

Sorarsın sorgularsın
Yılmadan usanmadan
Her gece onu istemeye gidersin
Gidersin de
Hücrelerine onu
Gözlerine yaşadıklarını
Film şeridi çabukluğuyla anlatırsın

Anıların yatak olur
Umutların yorgan
Çekersin üzerine

Döküldüklerini toplamaya çalışsan da nafiledir
Duygularına hayallerini yedirir
Yalnızlığına hatıraları giydirirsin

Kendine beğendiremediğin geceler
Kolaylaştırır düşünmeni
Bu aşkın divanesi yalnız ben miyim dersin

Daha sevdiğine dokunamadan
Sevgiliyi büyültüp
Sevilmeyi beceremeyen
Çok seven adam
Hak etmiyorsun böyle yaşamayı
Yum artık gözlerini
Bırak dünyayı
Sevmeyi bilmeyenlere dönsün…Bilal KARAMAN